dzieci

Zaczarować rzeczywistość – „Szmaragdowa ważka”, Ariadna Piepiórka

Przez Dominika Rygiel / 13 lipca 2021

Basia, Kubuś i Adam Łuczakowie to osierocone rodzeństwo, żyjące na co dzień z chorą babcią. Mama nie żyje, umiera wydając na świat najmłodszą pociechę – Kubusia, tata po jakimś czasie znika w niejasnych okolicznościach. Dzieci... Czytaj więcej
Toksyczne relacje rodzinne – „Nasz chłopak”, Daniel Magariel

Przez Dominika Rygiel / 11 czerwca 2018

Nasz chłopak, debiutancka powieść Daniela Magariela, dotyczy głównie stosunków pomiędzy członkami rozbitej rodziny. Rozstanie i trudny rozwód rodziców, które generuje poważny kryzys i przedkłada się na relacje pomiędzy poszczególnymi jej członkami, stanowi trzon fabularny powieści.... Czytaj więcej
Mniej znaczy więcej – „O pajacyku Filipie, przedszkolu Promyku oraz ważnych i nieważnych sprawach”, Aldona Pydych

Przez Dominika Rygiel / 13 września 2017

Że mniej znaczy więcej, wiadomo nie od dziś. To prawda równie oczywista, co uniwersalna. I co z tego, skoro często o niej zapominamy? Weźmy pod lupę chociażby dzieci. Kochamy, dopieszczamy, chcemy dla nich jak najlepiej.... Czytaj więcej
(nie)perfekcyjny poradnik – „Nieperfekcyjna mama”, Anna Dydzik

Przez Dominika Rygiel / 23 grudnia 2016

Nie lubię poradników. Wspominałam o tym już sto razy, drugie tyle zarzekałam się, że już nigdy przenigdy… Jedna z moich kardynalnych zasad głosi jednak, że nigdy nie mów nigdy. No i masz babo placek, a... Czytaj więcej
Nie taki straszny szary – „Biała zima”, Aldona Pydych

Przez Dominika Rygiel / 5 grudnia 2016

Hu hu ha, hu hu, nasza zima zła! A tej, jak na złość dzieciom (no dobra, dorośli w sumie też marzą o białym Bożym Narodzeniu) – brakuje! Choć, po dłuższym zastanowieniu się należy przyznać, że... Czytaj więcej
Kadry splamione dziecięcą krwią – „Ostatni świadkowie. Utwory solowe na głos dziecięcy”, Swietłana Aleksijewicz

Przez Dominika Rygiel / 12 lipca 2016

Jeśli przywołuję z pamięci filmy dokumentalne dotyczące drugiej wojny światowej, widzę je tylko i wyłącznie w kolorach szarości. Jeśli przypominam sobie opowieści mojego dziadka z okresu wojny, mój umysł odtwarza je również jako czarno-białe obrazy. A jak jest z książką Swietłany Aleksijewicz pt.: Ostatni świadkowie. Utwory solowe na głos dziecięcy?