Jest pisarzem. Prowadzi we Francji spokojny tryb życia, stroni od podróży. Nie zaznał miłości, nie spotkał kobiety życia. Nie ma dzieci. Mówi o sobie: nieudacznik. Sasha miał wprawdzie kiedyś marzenia o wielkich podróżach i przygodach. Nawet dzielił je z kolegą ze studiów, z Autostopowiczem. Odwiedza go powtórnie po kilkunastu latach. Spotkanie owo uświadamia mu, jak niewiele z podróżniczych młodzieńczych planów sam zrealizował, a jak wiele udało się osiągnąć przyjacielowi. Ten bowiem namiętnie wojażuje, raz za razem zostawiając żonę Marię oraz syna Augistína. Pojawienie się Sashy początkowo nie zwiastuje problemów, jak dalekosiężne i konsekwentne zmiany jednak całej czwórce przyniesie?
Sylvain Prudhomme stworzył ciekawą narrację, w której początkowo dla każdego z bohaterów karty są już rozdane, wszystko jest oczywiste, a w której finalnie wszystko odwraca się o sto osiemdziesiąt stopni. Zmiany w relacjach spowodowane są zarówno pojawieniem się Sashy, jak i notorycznymi wyjazdami Autostopowicza. Te nieuchronne emocjonalne przeobrażenia, wiszące nad nimi niczym fatum to jednocześnie ich przekleństwo. W teorii Autostopowicz wiedzie bowiem ustabilizowane życie. Przed niczym nie ucieka, choć cyklicznie i z chęcią oddaje się samotnym podróżom. Jest niczym duch, który jednak zawsze wraca z zza światów, a po powrocie jest już z rodziną całym ciałem i duszą. Podświadomie wie jednak, że jego wagabundzka natura niszczy jego związek z Marie. W tej zaś w pewnym momencie nie ma już złości. Pozostaje co najwyżej smutek, który sama próbuje zatuszować, a który dostrzega Sasha.
Francuski prozaik z wpisaną między wiersze melancholią odmalowuje pewną egzystencjalną bezapelacyjność, jaka w określonych konstelacjach tworzy się na mapie ludzkich doświadczeń. W trajektorii uczuć pomiędzy Autostopowiczem i Marią oraz pomiędzy Sashą a Marią tworzą się łatwe do przewidzenia ścieżki, znane przecież większości z nas koleje losu. Choć pragnienia bohaterów bywają skrajne, finalnie okazują się typowe dla większości społeczeństwa. Ta usilna próba odnalezienia własnego miejsca na ziemi, niezależnie czy będzie to egoistyczna pokusa wyłuskania chwili samotności czy też będzie typowo samolubną potrzebą cielesnego zbliżenia się do drugiego człowieka, okaże się tutaj dla każdego zgubna i poniekąd niszcząca. Każdy z bohaterów nosi bowiem znamiona fatalizmu. Każdy ma tutaj bowiem prawo do posiadania własnych pragnień i planów, ale dopiero ich realizacja będzie nieść za sobą wyrzuty sumienia a być może nawet cień zdrady.
Na rozdrożach to historia w swej oczywistości irytująco nieoczywista. To podróż drogi, która zaskoczy na każdym niemal swoim zakręcie. To, co oczywiste, okaże się ulotne i złudne. To, co iluzoryczne i majaczące w oddali, okaże się nagle nad wyraz sugestywne, uderzające i niezaprzeczalne. Prudhomme z niebywałą przebiegłością słowa, z cynicznym niemalże uśmiechem wodzi czytelnika za nos. Jego styl wypowiedzi jest nieoczywisty i urzekający, a w swym pięknie osobliwie niepokojący. Wpływ na owy odbiór mają tutaj bez wątpienia liczne niedomówienia i majaczące w tle niedopowiedzenia. Wiele fabularnych rozwiązań pozostaje jedynie w sferze domysłów, co dodaje książce osobliwego charakteru. To wspaniała opowieść o sile przyjaźni, życiowych priorytetach, wyborach i ich konsekwencjach, o samotności oraz partnerstwie, o odkrywaniu samego siebie cały czas od nowa jak i walce o własne ja. Jedna z tych, które na długo pozostawiają po sobie ślad w pamięci.
Tytuł: Na rozdrożach
Autor: Sylvain Prudhomme
Przekład: Dorota Malina
Wydawnictwo: NOWE
Rok wydania: 2022
Ilość stron: 272
