Od urodzenia żyła w dobrobycie, z kochającymi rodzicami, w ciepłym domu nad morzem, z przyjaciółką przy boku i zajęciami pozalekcyjnymi wypełniającymi czas wolny. Po skończeniu trzynastego roku życia zostaje bez słowa oddana biologicznej matce, o której istnieniu nie miała dotąd najmniejszego pojęcia. Tym samym życie Arminuty odwraca się o 180 stopni. Bezpieczny dom zamienia się w chaos. Zamieszkać musi w biednej wiosce w Abruzji, w dysfunkcyjnym domu nowej matki. Rządzi tu reguła kto silniejszy, ten lepszy, dominuje przede wszystkim głód i ubóstwo. Jednym słowem rodzina nie dba o dobro dzieci. Dziewczynka pozostawiona zostaje sama sobie. Zmuszona sypiać z młodszą siostrą w za małym łóżku, radzić musi sobie z bezwzględnymi regułami panującymi w domy, rozbrykanym rodzeństwem, w tym z pożądliwymi spojrzeniami dojrzewającego Vincenta. Rozpieszczona i kochana dotąd nastolatka zmierzyć musi się z brutalną, odmienną rzeczywistością. Ta początkowo zdaje się ją przerażać i przerastać, jak poradzi sobie z odrzuceniem i nowymi warunkami życia?
Donatella Di Pietrantonio stworzyła wstrząsający portret dorastającej dziewczynki, której nie tylko brutalnie odebrano bezpieczeństwo i spokój psychiczny. Ograbiono ją przede wszystkim z własnej tożsamości, bezwzględnie wyrwano z miejsca, w którym dorastała i które traktowała jako dom. Pozbawiono ją kochającej rodziny. Wstrząsający jest fakt, iż nikt z dorosłych odpowiedzialnych dotąd za Arminutę nie wyjawił jej powodów tych dramatycznych zmian. Nikt ich nie zanegował. Dziewczynka oddana zostaje niczym bezużyteczny przedmiot, bez słów wyjaśnienia zaistniałych okoliczności. Nic więc dziwnego, iż czuje się zagubiona i osamotniona, a trauma, której doświadcza jest dojmująca.
Porzucona córka to powieść emocjonalnie przeszywająca. Di Pietrantonio podejmuje niełatwy temat podwójnego macierzyństwa, które tak naprawdę staje się podwójnym odrzuceniem dziecka. O ile w przypadku nowej, funkcjonującej w dysfunkcyjnym domu matki odrzucenie owo może być psychologicznie chociaż częściowo uzasadnione, o tyle w przypadku matki, która po trzynastu latach bez słowa wyjaśnienia oddaje dziecko biologicznej rodzicielce, jest już kwestią mocno dyskusyjną, wręcz nieprawdopodobną. W centrum tych jakże niewiarygodnych poczynań dorosłych pozostaje zaś zagubiona dziewczyna. Dramat nastolatki, samotność i ból, jakiego doświadcza są tutaj niemalże namacalne. Autorka niezwykle plastycznie oddaje emocje swojej bohaterki. To silne, wyraziste, jakże przy tym dotkliwe i przykre odczucia, którym nie sposób się nie poddać.
Równie silny okaże się też charakter bohaterki, która z niebywałą zaciętością, wbrew okolicznościom poszukiwać będzie przyczyn swego odrzucenia. Bo powieść ta to także ekspresyjna fantazja na temat poszukiwania własnej tożsamości, potrzebie przynależności i posiadania swojego miejsca w świecie dorosłych. To opowieść o tym, iż dziecko nie jest i nie może być bezwolną marionetką, a tym bardziej pionkiem na planszy pogmatwanych rodzinnych relacji. Donatella Di Pietrantonio udowadnia, iż zgodnie z zasadą co nas nie zabije to wzmocni, nawet z najbardziej opresyjnej sytuacji wyjść można z podniesioną głową. Porzucona córka to powieść wyrazista i poruszająca a jej lektura pozostawi po sobie trwały ślad.
Tytuł: Porzucona córka
Autor: Donatella Di Pietrantonio
Przekład: Lucyna Rodziewicz-Doktór
Wydawnictwo: Mando
Rok wydania: 2022
Ilość stron: 224
