W harmonii przyrody – „Kąkol”, Zośka Papużanka

Jest pewna zaskakująca przewrotność w najnowszej powieści Zośki Papużanki. W sielski krajobraz wsi oraz w dziecięcą, wakacyjną beztroskę wdziera się niepewność rodzinnych relacji, które zaskakują iluzorycznością oraz tłumionymi przez lata pretensjami. Idylla polnych łanów oraz dziecięca filuteria wpisane w treść zmącone zostają już na starcie symbolicznym, zakotwiczonym w tytule kąkolem. Kwiat ów, choć piękny, chroniony oraz przyciągający wzrok, pozostaje chwastem, który skutecznie zniweczyć może nawet najbogatsze plenne zbiory zboża.

Podobnież nieprzepracowane urazy, traumy i niedopowiedzenia z przeszłości, pielęgnowana latami niemożność i niechęć rozmowy o nich, żale i wzajemne pretensje, beznamiętność oraz surowość emocjonalna wyssana z mlekiem matki przedkładają się na toksyczność relacji dorosłych bohaterów Kąkola. Nie pozostają one bez wpływu na sposób postrzegania świata przez ich dzieci. Te, przykładem niewinnego przysłowia, zupełnie niczym ryby, głosu nie mają, dostrzegają i odczuwają jednakże więcej.

Dziecięca percepcja otoczenia zadziwia bowiem trafnością osądu. To mimowolna ocena świata dorosłych. Jest szeroka, czytelna i dojrzała, daleka od beztroski. Przepełnia ją melancholia i przygnębienie, rozważania dotyczące rozgraniczania dobra i zła, poszukiwania źródeł nienawiści. Uczucie niedefiniowalnego początkowo smutku uderza już od pierwszych stron, wraz z momentem, gdy bohaterka narracji, jedenastolatka wsiada z rodziną do wymuskanego Opla, który zdaje się być dla Ojca odrębnym bytem, członkiem rodziny niemalże, bądź też inną świętością, na pewno przedmiotem ważniejszym od pasażerów, których przewozi.

Zaskakujące, iż pomimo zatruwających życie emocji, od których nie stroni Papużanka, fantazja ta finalnie przybiera formę sielanki. Baśniowy klimat małej wsi, wraz z bezdrożami porośniętymi chwastami, uginającymi się pod ciężarem owoców krzakami, nakrapianymi kwiatem łąkami, brzęczeniem owadów, pianiem kogutów, rechotem żab, wraz zapachem wiejskiego mleka, czy skrzypieniem starych schodów, równoważy wachlarz negatywnych emocji, z którymi boryka się portretowana rodzina. Otoczenie to mityczna kraina szczęśliwości, za którą większość tęskni, a której próżno na co dzień szukać w zgiełku miasta.

W końcu, Kąkol to nastrojowa opowieść o dysharmonijnych relacjach zwyczajnej rodziny, rodziny poszukującej oddechu i spokoju w harmonii przyrody. O tym, czy pamięć o urazach przeszłości nie przysłoni wizji arkadyjskiego szczęścia przyjdzie ocenić każdemu z nas osobno. Plastyczny język, cięte riposty, spora dawka czarnego humoru, poetyka słowa – Zośka Papużanka czuje wagę języka, potrafi nim żonglować i sprawnie balansować pomiędzy skrajnymi jego rejestrami. To powieść napisana z czułością i wyczuciem. Pomimo wplecionej między słowa goryczy, Kąkol pozostaje powieścią ciepłą i przyjemną, otulającą i wyciszającą.

Tytuł: Kąkol
Autor: Zośka Papużanka
Wydawnictwo: Marginesy
Rok wydania: 2021
Ilość stron: 320

Jednym zdaniem

Rodzina, początek upalnego lata oraz sielska wieś widziana oczami dziecka - Zośka Papużanka czule łączy wakacyjną idyllę z goryczą niełatwych relacji rodzinnych.

— Dominika Rygiel
Postawisz mi kawę?
0 komentarzy
0 Polubień
Poprzedni wpis: Bookiecik wrażeń – 5 Festiwal Książki w OpoluNastępny wpis: Poskładać życie – „Cień Debory”, Magdalena Mosiężna

Zobacz także

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

O mnie

Z wykształcenia romanistka. Z zamiłowania czytelniczka. Pełna skrajności. Z jednej strony pielęgnująca w sobie ciekawość i wrażliwość dziecka, z drugiej krytycznie patrząca na świat.

Postaw mi kawę na buycoffee.to

Odwiedź mnie na

Bookiecik na YouTube

Najnowsze wpisy
Kalendarz
październik 2024
P W Ś C P S N
 123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
28293031  
Najbardziej popularne
Najczęściej komentowane
Patroni
Archiwum