Natalka ma dwadzieścia siedem lat. Ma przyjaciółkę Zuzę, mieszka z chłopakiem Wojtkiem w Katowicach, gdzie też pracuje w osobliwej, międzynarodowej korporacji, zajmującej się produkcją i sprzedażą nowych słów. Młoda kobieta cierpi na bezsenność oraz zaburzenia lękowe uogólnione, nazywane potocznie nerwicą lękową o charakterze przewlekłym, co powoduje, że jej codzienność nie należy do najłatwiejszych. Natalia wdraża w swoje życie kolejne terapie, mające na celu ułatwienie jej codzienne funkcjonowanie oraz pozbycie się lęków, te okazują się jednak nieskuteczne. Zmagająca się z kolejnymi fobiami dziewczyna stara się je więc na swój sposób oswoić, nadając im imię – Maria, co pewnego dnia skrzętnie wykorzystuje Zuza, sugerując, iż należy się ich w końcu definitywnie pozbyć.
„Powiedz wszystkim, że zabiłam Marię” to literacki debiut Moniki Lubińskiej, opisujący trudności, z jakimi zmagać musi się i na co dzień pokonywać osoba dotknięta zaburzeniami psychicznymi. Lęki bohaterki żyją własnym życiem, przejmują prym nad jej egzystencją, dlatego też finalnie Natalka, dosłownie i w przenośni, próbuje je oswoić, personalizuje je, nadaje im fizyczny, materialny wymiar. Ucieleśnione zaburzenia wprowadzają jeszcze większy zamęt i chaos w życie bohaterki, dezorganizują jej już i tak trudną codzienność, a z racji faktu, iż są namacalne i przybierają kształt realnej kobiety, z czysto etycznych względów uniemożliwiają bohaterce tytułowe „zabicie” czy „zduszenie” ich.
Zabieg ów pozwala jednakże wejść w głowę kobiety i przeżywać wraz z nią kolejne aspekty radzenia sobie z uporczywą chorobą, współodczuwać kolejne niedogodności i podglądać chaos, jaki panować może w życiu osoby nią dotkniętej. Monika Lubińska w najprostszy z możliwych sposobów, a jednocześnie w najbardziej przystępnej, klarownej, poglądowej formie opisuje jak bardzo lęki potrafią wymykać się spod kontroli, przejmować i bezwzględnie panować nad życiem chorującego. Odnajdziemy bowiem w zachowaniu ucieleśnionej Marii pewną zawziętość, butę oraz bezczelność, nad którymi próżno zapanować, a które wprowadzają w życie bohaterów niebywały zamęt i rozgardiasz.
„Nauczono nas myśleć, że wszystko rozchodzi się właśnie o rodziców, że to oni są w centrum naszych historii o zdrowiu i chorowaniu psychicznym. Ale to nieprawda – ich w tych historiach w ogóle nie ma. Mimo troski i miłości do nas zostają w swoim dziwnym świecie, w którym leki i terapie to jakaś przykra niezręczność, wstyd albo strata hajsu.”
Jednocześnie, prócz udanej próby dokładnego opisu życia osoby dotkniętej zaburzeniami lękowymi, Lubińska pochyla się nad relacjami międzyludzkimi i wpływem choroby zarówno na związek pomiędzy kobietą i mężczyzną (w tym przypadku Natalii i Wojtka), przyjaźń (Natalia – Zuza) ale również na relacje na linii dziecko-rodzice. Uczula, iż zaburzenia zdrowia psychicznego i próby ich leczenia są nadal dla rodzin czymś nie tylko trudnym, ale przede wszystkim wstydliwym.
W powieści tej zacierają się granice pomiędzy tym, co realne, a tym co nieprawdopodobne. Rzeczywisty świat przeplata się i ściera z tym wyimaginowanym, istotny jest jednakże fakt, iż autorce udało się stworzyć historię, która w odbiorze jest wiarygodna. Problemy bohaterki są przekonujące, a jej życie, zarówno to prywatne, jak i osadzone w po pandemicznej korporacyjnej rzeczywistości życie zawodowe, dzięki subtelnie nakreślonej panoramie Katowic, wydają się autentyczne i nieudawane.
„Powiedz wszystkim, że zabiłam Marię”, mimo iż podejmująca trudny temat walki o zdrowie psychiczne, to powieść napisana lekko, z nieskrywaną swadą, często przymrużeniem oka. To historia przyjemna w odbiorze, oryginalna w swej treści, jednocześnie ważna, bo w sposób obrazowy pozwalająca na wejście w chaos życia osoby, borykającej się z wszelakimi lękami.
Tytuł: Powiedz wszystkim, że zabiłam Marię
Autor: Monika Lubińska
Wydawnictwo: W.A.B.
Ilość stron: 256
