O życiu po życiu – „Cmętarz zwieżąt”, Stephen King

Żadna ze mnie fanka horrorów. Przesadną miłością do Stephena Kinga nie pałam. Zdarzają się jednak sytuacje, w których przyjaciele obdarowują mnie książkami „nie w moim guście i stylu” albo/i spod pióra autora z Maine. Tak się składa, że Cmętarz zwiężąt jest właściwie jednym i drugim – na swój sposób więc „nietrafiony”. Ale takie „chybione” prezenty są właśnie najlepsze. Kiedy po nie sięgam, pełna sceptycyzmu, kręcąc nosem, wzdychając i prychając, kiedy zanurzam się w kolejnych stronach by w miarę upływu czasu nie móc się od nich oderwać, wtedy wiem, że… przyjaciele wiedzą lepiej. Wiedzą co dobre, wiedzą jak i czym mnie zaskoczyć. I jak zmusić do dyskusji. A także do zmiany zdania. Bo tylko krowa ponoć go nie zmienia.

Cmętarz zwieżąt – miejsce pochówku dziecięcych pupili, to zdawać by się mogło tylko zwykły cmentarz. A jednak jest to miejsce „niezwykłe”. Na swój sposób przyciąga, niemal hipnotyzuje. Kiedy więc do mieszczącego się w okolicy domu, sprowadza się Louis Creed z żoną Rachel, dwójką dzieci: Ellie i Gage’m oraz kotem Churchem, nie dziwnym staje się fakt, że będzie miał on niebagatelny wpływ na życie rodziny. Intryguje nie tyleż same dzieci, co ich ojca. Obejmujący posadę uniwersyteckiego lekarza Louis zdaje się być niemal zafascynowany miejscem. Za pomocą sąsiada Jude’a, z którym szybko się zaprzyjaźnia, odkrywa jego tajemną moc. Co nie dziwne w tego rodzaju prozie, wiedza ta przysporzy mu nie lada kłopotów, a czytelnikowi zapewni przyspieszone bicie serca. Nie jeden raz.

Tak. Muszę przyznać to bez bicia. Czuję się tą książką zahipnotyzowana. Bo jak inaczej można ująć w słowa fakt, że od samego niemal początku nie byłam w stanie się od niej oderwać? I to pomimo niezbitego faktu, że NIE LUBIĘ powieści grozy? Starałam się zrozumieć skąd ten fenomen i w czym tkwi geniusz tego tytułu. Bez wątpienia jest to lekki (a na pewno czytający się praktycznie sam) styl powieści. Fabuła płynie sprawnie, nabiera tempa niemal już na samym początku. I co najważniejsze – utrzymuje swój (wysoki) poziom do samego końca. Z tego co zdążyłam już zauważyć ocierając się w swojej czytelniczej karierze o dorobek Kinga – nie jest to rzecz ani dziwna, ani nadzwyczajna. To poniekąd wizytówka autora. Wbrew pozorom, nie to mnie jednak w tej pozycji urzekło najbardziej.

Czym więc kupił mnie King? Na pewno relacjami pomiędzy bohaterami. Rodzice – dzieci, miłość ojca do syna, miłość męża do żony, przywiązanie, oddanie, próba pogodzenia się z niesprawiedliwością losu… to głównie ten aspekt Cmętarza zwieżąt spowodował, że czytałam go z przyspieszonym biciem serca. To właśnie ta strona powieści spowodowała, że czułam naprzemiennie rozczulenie, poruszenie i współczucie, niemal smutek. Jako matka i żona przeżywałam większość emocji z Louisem i Rachel. Jako miłośnik kotów czułam emocje Ellie.

A poza tym? Prócz czysto emocjonalnej strony niniejszego tytułu, zdecydowanie na plus odebrałam wykreowany przez pisarza klimat. I choć znacznie odbiegał od tego, czego się spodziewałam (przesadnej grozy się nie doszukałam), to na swój sposób mnie urzekł. Za sprawą malutkiej osady (bo jak inaczej nazwać można dwa sąsiadujące ze sobą domostwa) otoczonej lasem, mokradłami i tytułowym cmentarzem, licznymi odniesieniami do śmierci i żałoby, powieść ta ma dosyć pesymistyczny wydźwięk. Jest mroczna, momentami (patrząc na moment śmierci jednego ze studentów Louisa – Viktora Pascowa czy grypy żołądkowej Gage’a) niesmaczna. Większość fabuły rozgrywa się po zmroku, co dodaje całości nie tyleż pikanterii co porywa czymś, co nazwałabym „ciężką”, mroczną aurą.

Ponadto, jest jeszcze coś, co zasługuje na moją aprobatę. Jest to pojawiający się po lekturze aspekt filozoficzny, to subtelnie pojawiające się pytanie odnośnie etycznych wyborów głównego bohatera w obliczu śmierci. Pozycja ta, na pierwszy rzut oka będąc tylko i wyłącznie czystą formą rozrywki, staje się czymś więcej – przyczynkiem do rozważań na temat śmierci, wskrzeszania umarłych i konsekwencji tego rodzaju wyborów.

Po raz pierwszy nie będę pisać o słabych punktach powieści. Tutaj takowych się nie doszukałam. Powieść Stephena Kinga jest niemal idealna warsztatowo, wyważona zarówno fabularnie jak i stylistycznie. Nie brak jej dobrze prowadzonej akcji czy specyficznego, brudnego klimatu. Nie ma nudnych scen, nic nie dzieje się bez powodu. Od dawien dawna nie czytałam niczego, co do tego stopnia by mnie pochłonęło, odprężyło i nie wymagało ode mnie najmniejszego bodaj nakładu intelektualnej pracy, jak Cmętarz zwieżąt właśnie. Jeśli mam być szczera, to czuję, że przy tej lekturze „odpoczęłam” (chociaż patrząc na tematykę, nie jest to odpowiednie słowo).

Muszę się przyznać bez bicia, że nie będę się już więcej zarzekać ani uprzedzać do żadnego z autorów. Po raz drugi z rzędu przekonuję się, że King ma to „coś”, co przyciąga czytelnika. I nie ważne czy jest to lekkość jego pióra, czy sposób kreowania rzeczywistości (a może i jedno i drugie). Istotnym jest, że jestem w stanie to kupić. Lepiej późno, niż wcale.

Jednym zdaniem

Niebywale przystępna w odbiorze, porywająca i zapadająca na długo w pamięć historia!

— Dominika Rygiel
Postawisz mi kawę?
5 komentarzy
1 Polubienie
Poprzedni wpis: Bo warto czytać! – „Małomówny i rodzina”, Małgorzata MusierowiczNastępny wpis: Żyć świadomiej – „Życie na pełnej petardzie czyli wiara, polędwica i miłość”, ks. Jan Kaczkowski, Piotr Żyłka

Zobacz także

Komentarze

  • Vai Bewitched

    20 stycznia 2019 at 08:03
    Odpowiedz

    Zdecydowanie mam tę książkę na liście. Twoja recenzja tylko utwierdziła mnie w tym, że warto ją przeczytać. Dziękuję.

  • Karolina

    13 września 2017 at 09:03
    Odpowiedz

    Ja uwielbiam Kinga i horrory, choć nie zawsze jego horrory są "tak bardzo mroczne", jakbym oczekiwała. Tej pozycji jeszcze nie miałam okazji przeczytać, ale aktualnie jestem na czytaniu "To". I momentami fabuła tak wciąga, że cały świat dookoła przestaje istnieć.

  • Michał

    8 stycznia 2017 at 07:35
    Odpowiedz

    Pamiętam jak pierwszy raz czytałem tą książkę. Rozkręcała się powoli, budując przy tym napięcie - a końcówka przerosła moje oczekiwania :) Ciesze się, że i tobie się spodobało :)

  • Krzysiek

    11 grudnia 2016 at 10:19
    Odpowiedz

    Dobra recenzja. Oddaje klimat książki i zachęca do jej przeczytania, nawet kolejny raz. Chętnie bym przeczytał Twoją recenzję "TO" - moim skromnym zdaniem to najlepsza książka Kinga jaką napisał.

    • Dominika Rygiel
      do Krzysiek

      11 grudnia 2016 at 20:43
      Odpowiedz

      Z Kingiem mam ogromny problem - nie do końca lubię wszystko to, co wyszło spod jego pióra. Choć obiecuję przyjrzeć się tytułowi i dać mu szansę ;)

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

O mnie

Z wykształcenia romanistka. Z zamiłowania czytelniczka. Pełna skrajności. Z jednej strony pielęgnująca w sobie ciekawość i wrażliwość dziecka, z drugiej krytycznie patrząca na świat.

Postaw mi kawę na buycoffee.to

Odwiedź mnie na

Bookiecik na YouTube

Najnowsze wpisy
Kalendarz
marzec 2024
P W Ś C P S N
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
Najbardziej popularne
Najczęściej komentowane
Patroni
Archiwum