Wystawiając rachunek – „Stacja Tokio Ueno”, Yu Miri

Najnowsza propozycja Wydawnictwa Uniwersytetu Jagiellońskiego, a zarazem kolejna książka z Serii z Żurawiem to przejmująco smutny obraz Japonii, tutaj tylko w teorii kraju prężnego, serdecznego i niczym nieskalanego. W swojej powieści Stacja Tokio Uneno, Yu Miri dotyka niewygodnego dla Japończyków problemu ostracyzmu społecznego, któremu poddani zostają tamtejsi biedni i bezdomni. Grupa ta żyje w barakach i namiotach w parku Ueno, w Tokio. Na co dzień zapomniani, miasto przypomina sobie o nich głównie podczas odświętnego sprzątania ulic. 

Ludzi tych poznajemy dzięki Kazu, nieżyjącemu już mężczyźnie próbującemu zmierzyć się z otaczającą go rzeczywistością po raz wtóry. Naznaczony trudami życia narrator dosłownie i w przenośni stara się przepracować utracone życie i ponownie skonfrontować z nim. To swego rodzaju rachunek, który sam sobie wystawia, a który w dojmująco smutny sposób rzutuje na wizerunek japońskiej ulicy, uwypuklając wszelkie jej niedoskonałości. To już nie egzotyczny Kraj Kwitnącej Wiśni, a zwyczajna szara ulica wraz ze swoim niewygodnym marginesem – marginesem jednostek poharatanych i wykluczonych. To część społeczeństwa, która dla większości stała się wyłącznie niepotrzebną i uwierającą masą, niewygodną rysą na wizerunku kraju bogatego i prężnie się rozwijającego.

Obraz to uderzający i kontrastujący z perfekcyjnym wizerunkiem japońskiego społeczeństwa, które w aspekcie wykluczania jednostek życiowo niespełnionych, uwydatnia stereotypowe dla człowieka ułomności. Ludzie, którym w życiu powinęła się noga, a bieda i niedostatek zajrzały głęboko w oczy stają się dla większości rzeszą ludzi niepotrzebnych, niewidzialnych i zbędnych. To ostentacyjne i bolesne wykluczenie,nad którym Yu Miri pochyla się z empatią i wyczuciem. Tworzy bowiem galerię postaci z bogatym życiorysem, indywidualności z odrębną historią oraz potężnym bagażem uczuć, z których bieda nie zdołała ich obedrzeć. Każda z opisanych osób znalazła się na ulicy z odrębnego powodu, nie tylko wskutek podjęcia niefortunnych decyzji, ale również z racji rdzennej doń przynależności.

Wyjątkowy jest sposób przedstawienia rzeczywistości. Senna, rwana i nielinearna narracja Kazu nadaje powieści wartości dodanej. Perspektywa nieżyjącego narratora, który raz za razem wraca do różnych etapów swojego życia, rozlicza się z pechowymi decyzjami, przepracowuje bolesne momenty, a także komentuje kluczowe dla kraju wydarzenia historyczne dodaje powieści dodatkowego wymiaru. Język, tak bardzo oszczędny, pozbawiony emocjonalnej nuty, dokumentalny niemal w pełni odzwierciedla dystans tokijskiego społeczeństwa wobec bezdomności i ubóstwa. Uwypukla go dodatkowo narracja nieżyjącego, błąkającego się po parku Kazu.

Japońska pisarka stworzyła zobojętniałe i pochmurne uniwersum, które zalewają strugi deszczu i przez które przemierzają fale bezdomnych ludzi. Pochyliła się nad ważnym problemem, z którego nie czyni jednakże martyrologicznej, uciemiężonej przestrzeni. Historia Kazu ma raczej moc metafizyczną i uwrażliwiającą, aniżeli stricte osądzającą. Stacja Tokio Ueno wyzwala jednakże wachlarz emocji, to powieść smutna i refleksyjna. Ważna.

Tytuł: Stacja Tokio Ueno
Autor: You Miri
Wydawnictwo: Uniwersytetu Jagiellońskiego
Rok wydania: 2020
Ilość stron: 159

Jednym zdaniem

Opowieść ukazująca niechlubną stronę japońskiej ulicy. Ciekawa narracja z punktu widzenia osoby zmarłej oraz dokumentalny, obdarty z przesadnej emocjonalnej nuty język.

— Dominika Rygiel
Postawisz mi kawę?
2 komentarzy
8 Osób lubi to
Poprzedni wpis: Pustelnik z wyboru – „Wzgórze”, Ivica PrtenjačaNastępny wpis: Plan doskonały? – „Archipelag Lewiatana”, Marcin Cielecki

Zobacz także

Komentarze

  • Natalia

    7 października 2020 at 12:30
    Odpowiedz

    Bardzo rzadko sięgam po książki o Japonii, ale jednakże czasem to robię. Zapiszę sobie ten tytuł i mam nadzieję, że wcisnę go w swoją listę czytelniczą.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

O mnie

Z wykształcenia romanistka. Z zamiłowania czytelniczka. Pełna skrajności. Z jednej strony pielęgnująca w sobie ciekawość i wrażliwość dziecka, z drugiej krytycznie patrząca na świat.

Postaw mi kawę na buycoffee.to

Odwiedź mnie na

Bookiecik na YouTube

Najnowsze wpisy
Kalendarz
październik 2024
P W Ś C P S N
 123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
28293031  
Najbardziej popularne
Najczęściej komentowane
Patroni
Archiwum