Mission: impossible – sen paranoika – „Odprysk”, Sebastian Fitzek

Znowu dałam się uwieść, choć powinnam napisać, że zwieść. Dlaczego? Słowo – klucz, które wiele wyjaśni to: bestseller. Nie jestem w stanie przejść obojętnie wobec książki, która tym słowem jest opatrzona. Jednocześnie boję się tego określenia, gdyż daje ono wielkie nadzieje na coś naprawdę dobrego. A im bardziej liczę na coś wyjątkowego, tym większe moje rozczarowanie w chwili, gdy jednak tego nie dostaję. W czym tkwi problem tym razem? Oto i on:

– A więc, jeśli dobrze cię zrozumiałem, jest tak: po tym, jak umieściłeś mnie u czubków, teraz przychodzisz i mówisz mi, że Sandra z dzieckiem zginęła w wypadku. Potem ktoś wyczyścił ci pamięć, twoja żona w jakiś sposób zmartwychwstała, ale nie ma na to dowodu poza niewyraźnym zdjęciem blondynki, która siedzi w żółtym volvo, a ty potrzebujesz adresu właściciela samochodu?

To właśnie Odprysk, w pigułce. Powieść niemieckiego pisarza Sebastiana Fitzka oparta jest na historii Marca, który w wypadku samochodowym traci ciężarną żonę – Sandrę. Zrozpaczony udaje się do ekskluzywnej kliniki, gdzie namawiany zostaje do tego, by farmakologicznie wymazać sobie wszelkie złe wspomnienia i nabyć nową tożsamość. Nie decyduje się jednak na zabieg. Pełen obaw wraca do swego mieszkania, nie jest w stanie się jednak do niego dostać. Klucz do zamka nie pasuje, drzwi otwiera ciężarna kobieta – Sandra. Nie poznaje go, zamyka mu drzwi przed nosem twierdząc, że go nie zna. W tym momencie czytelnik zaczyna zastanawiać się, czy aby na pewno Marc nie poddał się zabiegowi. Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że jest to prawdopodobne. A jeśli nie, to albo ktoś mocno próbuje mu to wmówić, albo on sam zwariował.

Tak właśnie rozpoczyna się, jak określa thriller The Sunday Times „jeden z 10 najwybitniejszych thrillerów ostatnich pięciu lat”. Najwybitniejszy– mocne słowo, które wiele obiecuje. Jeśli chodzi o samą konstrukcję powieści, przyznaję, że można określić ją mianem bardzo dobrej, spójnej i porywającej. Akcja pędzi szybko, niemal na łeb na szyję, nie pozwalając czytelnikowi na chwilę wytchnienia. To trochę jak w amerykańskim kinie akcji – dużo, wartko i w zawrotnym tempie, cały czas coś się dzieje. Książka bardzo wciąga, dzięki licznym zwrotom akcji, połyka się ją raz dwa. Sam zamysł na powieść, przyznaję, jest frapujący, może wzbudzić zainteresowanie potencjalnego czytelnika. I niestety tutaj kończą się atuty tego rzekomo wybitnego thrillera. Dlaczego?

Choć z jednej strony fabuła zapowiadała się dosyć intrygująco, z drugiej odebrałam ja mało wiarygodnie. Opisana przez Niemca historia – a raczej jej rozwinięcie i uzasadnienie – są mało prawdopodobne, zupełnie oderwane od rzeczywistości. Nie sądzę, by w prawdziwym życiu taki przebieg wydarzeń był zasadny. Nazwałabym je szalonym snem paranoika, człowieka, który wpadł w obłęd. Albo wręcz przeciwnie – człowieka, który żyje w świecie, gdzie wszystko wokół zdaje się tym obłędem być. Dlatego też, Odprysk odebrałam jako książkę zwyczajnie w świecie – przekombinowaną. Szkoda, sam zamysł w istocie był genialny. W takim wydaniu mogę ją traktować tylko i wyłącznie jako powieść z kategorii science-fiction, dobrego thrillera psychologicznego w nim nie upatruję.

Przyznam szczerze, że czuję się mocno rozczarowana. Spodziewałam się czegoś mocnego, wstrząsającego, wyróżniającego się w jakikolwiek sposób. Liczyłam na książkę, o której szybko nie zapomnę. Prócz początkowego zaciekawienia, sama lektura nie wywołała we mnie żadnych, nawet najmniejszych emocji. Bo o tym, że mnie rozbawiła, pisać nie będę. Jest to książka, taka jak większość z gatunku: czyta się je szybko, sprawnie i przyjemnie. Równie szybko można je jednak wymazać z pamięci.

W chwili gdy piszę te słowa, jestem już w połowie kolejnej, zupełnie innej książki.  Odprysk wspominam jak przez mgłę. I choć Fitzek napisał dosyć poprawną konstrukcyjnie i porywającą fabularnie powieść, to mnie ona nie ujęła. Zabrakło w niej realizmu a fabuła jest zbyt wymyślna. To książkowa wersja filmów kina akcji o agencie 007 czy Mission: Impossible. Niby aż tyle, dla mnie jednak tylko tyle. Jednego jednak autorowi zarzucić nie mogę – braku bujnej wyobraźni. Jeśli jesteście jej ciekawi, książkę polecam. Ostrzegam jednak – tak szybko jak się ją czyta, równie szybko o niej się zapomina.