Mniej znaczy więcej – „O pajacyku Filipie, przedszkolu Promyku oraz ważnych i nieważnych sprawach”, Aldona Pydych

Że mniej znaczy więcej, wiadomo nie od dziś. To prawda równie oczywista, co uniwersalna. I co z tego, skoro często o niej zapominamy? Weźmy pod lupę chociażby dzieci. Kochamy, dopieszczamy, chcemy dla nich jak najlepiej. Zabawki, książeczki, pomoce naukowe. Jak często je kupujemy? Nie odkryję Ameryki pisząc, że często. Bardzo często. Jak skrzętnie dobieramy? Ile razy stojąc przed sklepową półką dokładnie obracamy je w palcach? Nie skłamię pisząc, że tak wyglądają każde tego typu zakupy. Analizujemy, wartościujemy, mając nadzieję na naprawdę cenny nabytek. Klocki takie, a może owakie. Zabawka ta, a może lepiej inna? Im bardziej kolorowa, tym lepiej. Im bardziej skomplikowany/błyszczący/grający/wibrujący/ gadżet tym – oczywiście naszym zdaniem – ciekawiej dla pociechy. Do czasu. Wracamy ukontentowani do domu, z bijącym z podekscytowania sercem wręczamy prezent dziecku tylko po to by po chwili odkryć, iż piękna zabawka ląduje w kącie, a szczęśliwe maleństwo bawi się słomką do napojów lub przytarganym ze spaceru kamykiem.

Z książeczkami dla dzieci bywa podobnie. Lubujemy się w tych wydawnictwach, które proponują egzemplarze pełne barwnych, pstrokatych ilustracji, uśmiechniętych buziek, przycisków z odgłosami. Zadowoleni zasiadamy z dzieckiem do czytania tylko po to, by ze zdumieniem odkryć, iż osesek szybko czuje się lekturą znudzony, nie potrafi skupić się na czytanym tekście, nie pojmuje prostego zdawać by się mogło przekazu książki. I tutaj właśnie pies jest pogrzebany. W pogoni za pięknem, kolorem i gadżetem, zapominamy o tym, iż mniej znaczy więcej.  A siła tkwi w prostocie.

O pajacyku Filipie, przedszkolu Promyku oraz ważnych i nieważnych sprawach to piąta publikacja w dorobku Aldony Pydych, pedagoga z trzydziestoletnim stażem zawodowym. Liczący kilkadziesiąt opowiadań zbiór podzielony został na trzy kategorie. Pierwszy rozdział to część wprowadzająca. Poznajemy w niej tytułowego pajacyka. Pacynka mieszka w przedszkolu, a jej przygody ściśle związane są z życiem dzieci w placówce. W drugiej części zebrane zostały perypetie o pajacyku na czas, gdy w przedszkolu nie ma dzieci. Rozdział trzeci traktuje o wakacyjnych przygodach bohatera.

Opowiadania przeznaczone są głównie dla dzieci w wieku przedszkolnym. Każde z osobna przybliża dziecku otaczający je świat. Pydych w sposób przystępny kreśli barwne obrazy, dotyka spraw istotnych, skoncentrowanych głównie na tłumaczeniu fundamentalnych prawd oscylujących wokół przyrody, funkcjonowania w społeczeństwie czy w placówce przedszkolnej. Przykładem poruszanych problemów jest przykładowo zakładanie i pielęgnacja przydomowego ogródka czy dbałość o higienę osobistą. W książce nie zabrakło również opowieści związanych z rozwojem techniki. Autorka tłumaczy więc różnicę pomiędzy czytnikiem ebooków, a tradycyjną książką.

Choć poszczególne opowieści czytać można na wyrywki, zaznaczyć należy, iż całościowo, książkę traktować można w kategorii przystępnego przewodnika po przedszkolu. Prócz tytułowego pajacyka Filipa, Pydych bohaterami uczyniła nie tylko przedszkolnych nauczycieli, kucharkę czy konserwatora, ale i same uczęszczające do placówki dzieci. To one są głównymi postaciami zbioru. To niekwestionowany atut, który pozwala dziecku utożsamiać się z przedstawionymi w książce historyjkami.

Aldona Pydych kreśli bliskie dziecku obrazy. Robi to z wyczuciem, wrażliwością i niemal matczynym ciepłem. Język opowiadań jest przystępny i klarowny. Jego cechą charakterystyczną jest konsekwentne i cierpliwe objaśnianie, tłumaczenie, przybliżanie mogących zakiełkować w głowie dziecka wątpliwości czy problemów.

Istotnym aspektem książeczki, na który należy zwrócić uwagę jest niewątpliwie jego aspekt wizualny. Znacząco odbiega on od trendu opierającego się na bogatym ilustrowaniu publikacji dla dzieci. W propozycji Pydych nie sposób doszukać się barwnych i wszędobylskich obrazków. Poszczególnym opowiadaniom – w myśl idei freblowskiej – towarzyszą czarno-białe szkice autorstwa Idy Szczudłowskiej-Muchy. Ilustracji jest niewiele, nie są dominujące, w związku z powyższym nie rozpraszają młodego odbiorcy i nie przyćmiewają merytorycznego przekazu opowiadań.

Aldona Pydych i jej Opowiadania dla dzieci to niepozorny zbiór, który, przykuwając uwagę na treści i bliskim dzieciom problemom, skradnie serce niejednego młodego czytelnika. Przyjazne, ciepłe, bliskie przedszkolakowi opowieści podane zostały w sposób prosty, niewydumany. To książka przychylna wymagającemu odbiorcy, jakim niewątpliwie jest dziecko. Wbrew pozorom, brak przykuwającej uwagi szaty graficznej nie ma w tym względzie najmniejszego znaczenia. Książeczka nie nudzi, to sprawdzone! W naszej biblioteczce gości od wielu tygodni i jest jedną z najbardziej rozchwytywanych z całego księgozbioru.

Zapisz