Ofiara czy kat? – „Wdowa”, Fiona Barton

Uprowadzenie dziecka, jego zaginięcie i w domyśle zbrodnia; pedofil i jego żona. Kolejny thriller psychologiczny, śledztwo i książka z serii tych, których na rynku wydawniczym sporo. Czarna strona ludzkiej natury kusi zarówno pisarzy, jak i czytelników a wydawnictwa ochoczo publikują podobne sobie publikacje. Czy debiutującej autorce – Fionie Barton, udało się przebić przez całą masę podobnych tytułów i stworzyć oryginalną powieść z dreszczykiem?

Tytułową wdowę poznajemy w chwili, gdy u progu jej domu staje reporterka, Kate. Jean Taylor wpuszcza ją do domu i zgadza się na wywiad, który ujawnić ma kulisy jej życia. Co takiego wydarzyło się, że życie niczym nie wyróżniającej się pani domu staje się nagle obiektem zainteresowania prasy? Powodem zamieszania jest jej mąż Glen, który ginie potrącony przez autobus. O tyle, o ile wypadek sam w sobie spektakularny nie był, to życie ofiary wręcz przeciwnie. Glen podejrzewany jest o uprowadzenie i seksualne wykorzystywanie kilkuletniej dziewczynki – Belli. I choć wymiar sprawiedliwości nie był w stanie nic mu udowodnić a on sam puszczony został wolno, zmuszony został żyć z piętnem pedofila. Jego żona zaś – z piętnem kobiety, która toleruje dewiacje męża. Choć i tego do końca być pewnym nie można.

Narracja książki prowadzona jest dosyć oryginalnie: wielowątkowo, z różnych punktów widzenia. Zdarzenia przedstawiane są nie tylko okiem wdowy i reporterki, która próbuje wyciągnąć z Jean prawdziwy przebieg zdarzeń. Kluczową rolę odgrywa detektyw zajmujący się uprowadzeniem Belli oraz matka zaginionej dziewczynki. Jeden rozdział poświęcony został również samemu podejrzanemu. Autorka postawiła na pięciu bohaterów i każdemu z nich dała prawo głosu. Zabieg ten pozwala poznać sprawę i motywy z różnych perspektyw, co jest niebywałym plusem Wdowy. Poszczególne elementy fabularnej układanki są niczym puzzle, pozwalają odbiorcy początkowo fragmentarycznie, później całościowo zrekonstruować przebieg zdarzeń. Czytelnik ma szansę podejrzeć to, co działo się nie tylko w głowie Glena czy Jean, ale również w domu matmy Belli czy podejrzeć kulisy śledztwa. Ta niekonwencjonalna formuła mnie zachwyciła, choć zdaję sobie sprawę, że nie każdy w ten sposób będzie to odbierać. Chwyt ten retarduje niestety akcję, nie pozwalając na jej maksymalny rozpęd, stąd też fani pełnokrwistych thrillerów odczuć mogą znużenie.  Mnie formuła ta nie wadziła, pozwoliła za to w pełni skupić się na tym, co działo się w głowie bohaterów.

A tutaj działo się sporo. Jako wdowa, Jean zachowuje się dosyć zagadkowo. Jest zdystansowana i odrobinę zgorzkniała, przy tym pewna siebie. Nie przypomina ani osoby, która właśnie tragicznie straciła męża, ani nieśmiałego, zagubionego podlotka, jakim była w chwili, gdy wychodziła za mąż. Także Glen pokazuje różne oblicza. Z jednej strony jest kochającym mężem, osobą na dobrym bankowym stanowisku. W miarę rozwoju akcji, jawi się jako osoba, która może mieć swoje za uszami. A sama mama uprowadzonej dziewczynki? Czy jest naprawdę tak niewinna, na jaką się kreuje? Jaką rolę w postrzeganiu Glena odgrywa detektyw? Dopuścił się nadużycia i wrobił mężczyznę? Pytania się mnożą a fabuła staje coraz bardziej zawiła i mało ewidentna. I to jest niekwestionowany atut powieści.

Podobnie jest z kreacją głównych postaci. Fionie Barton udało się stworzyć bohaterów konkretnych i wyrazistych. Ich charaktery są barwne i niejednoznaczne; zachowania sugerują różny możliwy przebieg zdarzeń. Dzięki temu powieść czyta się zachłannie, z niemałym zaintrygowaniem. Wpływ na to ma niewątpliwie również logiczna, spójna fabuła i sama konstrukcja książki. Krótkie rozdziały oraz nieprzegadane, lekkie zdania w pełni pozwalają oddać się niezobowiązującej lekturze.

Pragnę zwrócić również uwagę na jeden istotny fakt, który wyróżnia ten thriller od innych. W omawianej powieści nie znajdziemy opisu brutalnych scen, czy morza krwi. Mimo trudnego tematu, jakim jest pedofilia, trudno doszukać się w powieści zniesmaczających, dosadnych scen, chociażby takich, do jakich przyzwyczaił nas w swych powieściach Jack Ketchum czy Maxime Chattam. Jak na książkę z gatunku tych, które mają na celu przestraszyć, Wdowa jest dosyć delikatna, niemal eteryczna. Co nie oznacza wcale, że nie trzyma w napięciu. Jest wręcz przeciwnie – autorce udało się stworzyć dzieło zajmujące i nad wyraz wciągające.

I choć temat jest wtórny, wałkowany w literaturze raz po raz, Barton udało się z niego wybrnąć zaskakująco dobrze. Stworzyła solidną powieść, której lektura nie powinna być rozczarowaniem, czyta się ją z zapartym tchem. Wprawdzie znacząco odbiega od typowego, krwistego thrillera, przyciąga jednak swą zadziwiającą lekkością, która tylko i wyłącznie niepokoi. A o to jest właśnie to, czego szukam w dobrej lekturze tego gatunku. Zdecydowanie polecam!